Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
SORRY ΠΟΥ ΕΛΛΕΙΨΑ
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
Νεράιδες – Fairies (τα αιθέρια όντα!)
ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΕΛΑΤΕ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΝΑ ΦΩΤΙΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΙΚΟ ΣΑΣ ΤΑΠΕΡΑΜΕΝΤΟ ,ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗ. ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΓΕΥΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ .
Οι νεράιδες είναι υπερφυσικά μικροσκοπικά πλάσματα
την τέχνη της μαγείας και της γοητείας
και έχουν στην πλάτη τους φτερά εύθραυστα σαν της πεταλούδας
Οι νεράιδες δεν θέλουν να γίνονται αντικείμενο προσοχής
και απεχθάνονται οποιαδήποτε επέμβαση στην ζωή τους κι αυτούς που
το κάνουν τους τιμωρούν.
Λατρεύουν την τάξη και την καθαριότητα
Οι νεράιδες εμφανίζονται και κρύβονται μέσα σε μια λαμπερή αχλύ
που κατασκευάζουν με τις μαγικές τους δυνάμεις
Πολλές φορές βοηθούν τους ανθρώπους,
εμφανίζονται ξαφνικά εμπρός τους και δίνουν λύσεις με τα μαγικά τους
σε διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Δεν είναι ορατές σε όλους τους ανθρώπους, λίγοι έχουν το χάρισμα να τις βλέπουν.
Συμφωνα με τις παραδόσεις μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι “αλαφροΐσκιωτοι” μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν!!!
Πολλοί διαβάτες που περνάνε από πυκνά δάση και πηγές έχουν αναφέρει ότι έχουν συναντήσει νεράιδες, που οι φήμες αναφέρουν ότι πάντα αφού γλεντούσαν μαζί τους τους άφηναν ανεπανόρθωτες βλάβες όταν έφευγαν
Πέρα από τις λαϊκές δοξασίες των λαών μεγάλοι παραμυθάδες και συγγραφείς έχουν ασχοληθεί με την συγγραφή ιστοριών που έφεραν πιο κοντά στο ευρύ κοινό τις νεράιδες.
Στα αγγλικά η νεράιδα λέγετε “fairy”
και προέρχεται από το μεσαιωνικό γαλλικό “faerie”
Και το λατινικό “fata” που σημαίνει μοίρα και στα αγγλικά είναι “fate”.
Τις νεράιδες τις συναντάμε σε διάφορα μέρη και με διάφορα ονόματα
Αερικά, Νύμφες, σειρήνες, Ξιοθιές, Νηρηίδες, Σαμαντίβα, Φέι, Φάτα, Αναράδινα
στην Ελληνική ύπαιθρο και στα χωριά μας ακούμε διάφορα ονόματα όπως: Αγερικά, Αιθέριες, Καλομοίρες, Ξωνέρια, Καλούδες, Ανεμικές, Καλές Κυράδες, ακόμα και Ξωτικά.
Στην Σκωτία που έχει μεγάλη παράδοση σε αιθέρια όντα της φύσης οι νεράιδες έχουν πολλά ονόματα όπως:
“The Still Ones”, “Pixies”, “The Wee Ones”, “The Silent Moving Folk” and “Prowlies” From Ireland “Wee Folk”, “The Little Folk”, “The Gentry”, “The Good Folk”, “The Blessed Ones” and “Them Who Prowl”. Daoine Maith – The Good People, and Daoine Sidhe – The Faery People.
Στην Ουαλία - “Them Who Be”, “The Fair Folk”, and “The Night Walkers”
Στην Αγγλία εκτός από τα παραπάνω και “Little People” “Addlers” and “Menters”.
στις Σκανδιναβικές χώρες “Nixen” (water spirits), “Light Elves” and “Dark Elves” (or Huldafolk) κάθε μία ονομασία απεικονίζει ένα τύπο νεράιδας και “Alfar”
Στην Ιαπωνία λέγονται “”Kami“
Στην Αίγυπτο “Hathor“
Στην Ιταλία ” Fada” και “fata”
στην Πολυνησία “Menehuna“
Στην Ρωσία “Domovoi”ή “Φe”
Στην Γαλλία “fee
Οι νεράιδες ανήκουν στα ξωτικά είναι έξυπνες από την φύση τους αλλά και πολύ αθώες
Στην εμφάνισή τους είναι ανθρωπόμορφα ξωτικά
κοιτώντας το σώμα τους από μπροστά
τα σώματά τους είναι φωτεινά, απαλά και ρευστά!
αλλά βλέποντας αυτές από πίσω
κάτω ακριβώς από τα πεταλουδίστικά φτερά τους
έχουν μια τρύπα στην πλάτη σαν τις κουφάλες των δέντρων!
Τα αυτιά τους είναι μυτερά και έχουν σχήμα φύλλου(leaf-ear)
έχουν την μαγική δύναμη να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται κατά βούληση
Έχουν οργάνωση στην κοινωνία τους αλλά δεν έχουν θρησκεία
ανήκουν σε φυλές ανάλογα την τοποθεσία που κατοικούν
τα σπίτια τους είναι αόρατα στα μάτια των ανθρώπων
μεταξύ τους μιλούν με σφυριχτούς ήχους ή επικοινωνούν διανοητικά χωρίς να χρησιμοποιούν φωνή ή λέξεις!
ο χαιρετισμός μεταξύ δύο νεράιδων γίνετε υψώνοντας την ανοιχτή παλάμη τους
πάνω από το κεφάλι η μια της άλλης!
Έχουν νεραϊδοσχολεία που διδάσκουν τις μικρές νεραϊδούλες
δασκάλες οι έμπειρες γριές νεράιδες και ζώα του δάσους
έχουν φιλοσοφικά βιβλία, άλλα βιβλία για να διασκεδάζουν
και βίβλους με τις μαγικές συνταγές τους
παντρεύονται με νεράιδους(αρσενικό της νεράιδας) ή με κοινούς θνητούς
και κάνουν παιδιά, τα νεραϊδοπαίδια!
Οι νεράιδες πεθαίνουν! δεν ζουν για πάντα…
οι συνήθης τρόποι να πεθάνει μια νεράιδα είναι να καεί σε φωτιά
ή από μεγάλη θλίψη είναι βλέπετε τα απόλυτα συναισθηματικά όντα!
Τους αρέσει το καλό και απεχθάνονται το ψέμα και κάθε είδος κακό!
Φυσικά στον κόσμο τους ο χρόνος δεν είναι ίδιος με τον δικό μας
και μια μέρα δικιά τους εμάς είναι πάρα πολλά χρόνια!
Οι νεράιδες βοηθάνε τους ανθρώπους κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις
πολλές από τις νεράιδες αναλαμβάνουν υπό την προστασία τους θνητούς ανθρώπους κι αν αυτοί τις διατάξουν μπορούν να εμφανιστούν μπροστά του ανάλογα με την θέλησή τους.
Αν πάλι οι άνθρωποι βοηθήσουν μια νεράιδα αυτή τους πληρώνει με χρυσά νομίσματα που δεν πρέπει να τα κοιτάξουν γιατί αμέσως θα μετατραπούν σε ξερά φύλλα και άλλες φορές θα τους πληρώσει με ξερά φύλλα που όταν φτάσουν στο σπίτι τους θα μετατραπούν σε χρυσό!
Τους αρέσει να παίζουν ταξιδεύοντας στο νερό μέσα σε τσόφλι βελανιδιού, φύλλα πλατάνου ή νούφαρα και στον δυνατό αέρα πάνω σε πολύχρωμες πεταλούδες!
Είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως αυτά τα μαγικά και παντοδύναμα πλάσματα έχουν κάποιες αδυναμίες και μυαλό μικρού παιδιού!
Η μεγαλύτερη παραξενιά τους και αδυναμία τους είναι το “κόλλημα” που έχουν με κάποια προσωπικά τους αντικείμενα.
Ένα από αυτά είναι η χτένα τους τρελαίνονται αν κάποιος τους την πάρει!
Άλλο είναι τα άνθη,τα πέταλα από τα τριαντάφυλλα και τα φύλλα που αν κάποιος προσπαθήσει να τα κόψει μάχονται για να το αποτρέψουν, άλλωστε ποιος δεν θα τον ενοχλούσε να του πείραζαν τα ρούχα του;
Η ασημόχρυση σκόνη που αφήνουν πίσω τους όταν κινούνται στον αέρα δημιουργείται
όταν σχίζουν ταχύτατα τον αέρα και αναπνέοντας αφήνουν ασημένιες φυσαλίδες
και χτυπώντας δυνατά τα πεταλουδίσια φτερά τους
αφρίζουν τον αέρα βγάζοντας υπέροχη χρυσόσκονη στα περάσματα τους!!!
Τα φτερά τους είναι φτιαγμένα από φως, συναίσθημα και ενέργεια
δεν είναι φτιαγμένα για να πετάνε
μια και οι νεράιδες είναι όντα αυτοκινούμενα από το συναίσθημα και τη σκέψη
τα φτερά τους είναι μια οπτική έκφραση των αιθέριων δυνάμεων που ρέουν από το σώμα τους
Πολλά έχουν ακουστεί για νεραϊδίσια παλάτια
για χρυσαφένια κάστρα που ζούνε και γλεντάνε οι
νεράιδες
το βασίλειό τους είναι όμως πράσινο όπως τα σμαράγδια
βρίσκεται όπου και το φως του φεγγαριού
όπου υπάρχει δάσος ανάμεσα σε θάμνους κλαδιά και γρασίδι
η ζωή τους είναι ένα ολονύχτιο τραγούδι και χοροί μέχρι τα ξημερώματα
…λίμνες από μέλι που βουτούν μέσα τους και διατηρούν την ομορφιά τους
τα λόγια και οι κουβέντες τους γίνονται γέλιο και τραγούδια
παντού στον νεραϊδόκοσμο τους επικρατεί ευτυχία και χαρά,
παιχνίδια και πειράγματα μέχρι τα ξημερώματα
τότε που αιωρούμενες εξαφανίζονται
καθώς τις παίρνει ο ύπνος εξαντλημένες από άλλο ένα γιορτινό βράδυ!
Και μόλις ο Αποσπερίτης εμφανιστεί στο τέλος της μέρας
πάλι θα ξεκινήσει το τρελό πανηγύρι τους για άλλη μια νύχτα!
H ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ -ΝΕΡΑΙΔΕΣ
Λέγονται και Ανεράιδες ή Ανεράδες. Το όνομά τους προέρχεται από τις Νηρηίδες, τις θαλάσσιες νύμφες που ταυτίστηκαν με τις Νύμφες των πηγών. Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας οι Νεράιδες γίνονται Ξωτικά, Αγερικά, Ανεμικές, Ξωνέρια, Κυράδες, Καλομοίρες, Καλούδες. Εμφανίζονται στα σπήλαια, στις πηγές, κοντά στα πηγάδια, στα ποτάμια αλλά και στους αγρούς και στα αλώνια. Διακρίνονται επίσης σε τοπικές και ξενικές. Οι τοπικές είναι καλές και προστατεύουν τους συντοπίτες τους, ενώ οι ξενικές είναι επικίνδυνες. Οι όμορφες Νεράιδες με μακριά μαλλιά και λευκά φορέματα είναι καλόγνωμες, αν και μπορούν να γίνουν επικίνδυνες. Οι άσχημες και μαυροντυμένες είναι πάντα κακές. Για τους Σαρακατσάνους οι λευκοντυμένες νεράιδες ζουν στις πηγές και τα ρέματα και το σούρουπο μπορεί κανείς να ακούσει τα γέλια τους. Οι μαυροφορεμένες κατοικούν στα σκοτεινά σημεία και τις χαράδρες των βουνών.
Άλλοτε παρουσιάζονται κόρες ωραιότατες λευκοφορεμένες. Άλλοτε σαν ανθρωπόμορφα τέρατα πανύψηλα με δάχτυλα γυρισμένα ξανάστροφα με κανιά (πόδια) ανάποδα τα μπρος πίσω και τα πίσω μπρος.
Πιστεύεται ακόμη ότι κατά την εποχή του θερισμού, που οι μητέρες αναγκάζονταν να βοηθούν τους συζύγους τους έπαιρναν μαζί και τα μωρά τους, τα άλλαζαν ή τα παραμόρφωναν. Η συνήθεια αυτή από το 1926 έπαψε να υπάρχει. Αυτό οφείλονταν και στους τότε δασκάλους που διαφώτισαν τους χωρικούς και τους έπεισαν ότι τα βρέφη διατρέχουν πολλούς κινδύνους στην εξοχή. Σ΄ αυτό συνετέλεσε και η εμφάνιση φιδιών κοντά στα παιδιά ίσως εξ αιτίας του γάλακτος, που ιδιαίτερα αγαπούν τα φίδια και απαλλάχτηκαν οριστικά από τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες και οι μητέρες και τα βρέφη και τα μικρότερα παιδιά, που συνόδευαν αναγκαστικά τους γονείς τους κατά την περίοδο του θερισμού για να μεταφέρουν νερό και να τακτοποιούν τα «δρομιά» αγκαλιές από στάχυα. Πολλά παιδιά πλήρωσαν με τη ζωή τους τη συνήθεια αυτή εξ αιτίας ηλιάσεων, κρυολογημάτων και δαγκώματα ακόμη φιδιών.
Οι νεράιδες, τις περισσότερες φορές, εμφανίζονται να χορεύουν. Ο χορός και μάλιστα ο δετός είναι η πιο προσφιλής ενασχόληση με τη συνοδεία τραγουδιού και μουσικής. Παρουσιάζονται όμως και να πλένουν ή να κουβαλούν νερό ή να καβουρδίζουν καφέ ή να φουρνίζουν ή να φτυαρίζουν θησαυρό γι΄ αυτό θεωρούνται και φύλακες θησαυρών όπως και τα «στοιχειά» ή να παντρεύονται και στους γάμους τους προσκαλούν και μουσικούς θνητούς. Ακόμη παρουσιάζονται με μορφή ανεμοστρόβιλου. Τότε λέγονται «αγερικά» διότι πιστεύουν ότι όταν σε καιρό νηνεμίας ξεσπάει απότομα ανεμοστρόβιλος περνούν νεράιδες. Τότε κάμνουν τρεις φορές το σημείο του σταυρού ή αγιάζουν με αγιασμό για να διαλύσουν τη θύελλα που ξέσπασε.
Οι ώρες που κυρίως παρουσιάζονται οι νεράιδες όπως και όλα τα πονηρά πνεύματα είναι το μεσονύκτιο και το «γάργαρο» του μεσημεριού, αλλά και κάθε άλλη ώρα και τα πειράγματά τους βλάπτουν τους θνητούς που πρέπει να τις αποφεύγουν. Μπορούν να γίνουν επικίνδυνες και να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους ή να τους πάρουν τα λογικά, ακόμα και να προκαλέσουν το θάνατο.
Οι νεράιδες σαν κακοποιά πνεύματα αφαιρούν τη μιλιά (φωνή). Επίσης αλλάζουν τα παιδιά, δηλ. αρπάζουν τα γερά και τα αντικαθιστούν με καχεκτικά, ασθενικά και παραμορφωμένα που ονομάζονται «γεραγιδόσποροι» ή τα «μιλιγανοπαίδια». Αφαιρούν την όραση, άλλοτε το λογικό αυτού που τις παρατηρεί και καμία φορά σκοτώνουν.
Φοβούνται τους ιερείς και διώχνονται με τα εικονίσματα, τον αγιασμό, τα φυλαχτά, τα πατερμά (προσευχές).
Υπάρχει η συνήθεια (πρόληψη) και τώρα ακόμη να μπαίνουν τη νύχτα σε σπίτι με λεχώνα και ο ίδιος ο σύζυγος πρέπει να αφήσει έξω από την πόρτα τα παπούτσια του γιατί πιστεύουν ότι με αυτά μπορεί να μπει στο σπίτι η Γαλλού και να πνίξει τη λεχώνα ή το βρέφος. Αν είναι γυναίκα πρέπει ν΄ αφήσει την μαντίλα της.
Δράκοντες
Οι δράκοντες είναι μυθικά τέρατα που κατέχουν τα νερά των πηγών (Δρακονέρια). Μύθοι για το δράκο που εμποδίζει τη χρήση του νερού και τον ήρωα που τον σκοτώνει υπάρχουν σε πολλούς λαούς και θρησκείες. Στη χριστιανική θρησκεία τέτοιος ήρωας είναι ο Άγιος Γεώργιος.
Άλλες φορές τα στοιχειά των ποταμών παρουσιάζονται πολύ ευαίσθητα και ρομαντικά. Ένα δημοτικό τραγούδι αναφέρει:
«Κόρη ξανθή τραγούδαγε σε πέτρινο γεφύρι
και από το χλιβερό σκοπό, το χλιβερό τραγούδι,
και το γεφύρι ράγισε και το ποτάμι στάθει
και το στοιχειό του ποταμού στην άκρη επετάχθει
κι ένας διαβάτης φώναξε από πέρα από τη ράχη
Αλλαξε κόρη τον ηχό και πες άλλο τραγούδι
για να κινήσει ο ποταμός, να σμίξει το γεφύρι
και το στοιχειό του ποταμού στον τόπο του να πάει».
Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας (Κρήτη, Πελοπόννησος, νησιά του Αιγαίου) πιστεύεται ότι το νερό κοιμάται μία ώρα τη νύχτα. Όποιος θέλει να πιει πρέπει να το ξυπνήσει ταράσσοντάς το απαλά με το χέρι του, αλλιώς το νερό αγανακτεί και του παίρνει το νου.
Η μαγεία του νερού
Ως αέναη πηγή ζωής, το νερό συνδέθηκε με την έννοια της αθανασίας. Του αποδόθηκαν μαντικές ιδιότητες (Έθιμο του Κλήδονα) και η χρήση του στα διάφορα στάδια της ζωής του ανθρώπου απέβλεπε στην κάθαρση και προσέβλεπε στην εξιλαστήρια δύναμή του. Έτσι:
Την ώρα του τοκετού ρίχνουν νερό στην επίτοκο, για να κυλήσει το μωρό «σαν νερό».
Μετά το γάμο, η νύφη κάνει το «κέρασμα της βρύσης», προσφέρει δηλαδή στη βρύση ψωμί ή καρπούς, για να εξευμενίσει τις δυνάμεις του νερού.
Στο θάνατο, χύνεται όλο το νερό του σπιτιού για να ξεπλύνουν το μίασμα του θανάτου και όσοι μετέχουν στην κηδεία πρέπει να πλύνουν τα χέρια τους.
Το νερό της λησμονιάς πίνουν οι νεκροί για να ξεχάσουν τον απάνω κόσμο.
Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις καταδεικνύουν την πανταχού παρουσία του ζωοποιού χθόνιου δώρου.
Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΜΕ ΓΕΜΑΤΕΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΑΘΦΟΝΙΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΑΣ ,ΠΑΡΕΕΙΤΣΕΣ ΝΑ ΖΕΣΤΕΝΟΝΤΕ ΓΥΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΑΚΙ.
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Η Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτεί τη λήξη της αποκριάς και την έναρξη της νηστείας.
Το ξεκίνημα της Σαρακοστής γιορτάζεται με διάφορα σαρακοστιανά εδέσματα, όπως η παραδοσιακή λαγάνα, η ταραμοσαλάτα και οι ελιές.
Μια χαρακτηριστική λέξη που χρησιμοποιούμε για την Καθαρά Δευτέρα είναι τα Κούλουμα, τα οποία σηματοδοτούν το τέλος της αποκριάς και αναφέρονται στο παραδοσιακό λαϊκό πανηγύρι που στήνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα.
Τι σημαίνει η λέξη "κούλουμα"
Για την προέλευση της λέξης "κούλουμα" αλλά και την καθιέρωση της συγκεκριμένης γιορτής, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.
Μία από τις λανθασμένες ερμηνείες που ακούγονται, είναι εκείνη που λέει ότι τα "κούλουμα" προέρχονται από την λατινική λέξη "CULUMUS", κάτι που δεν μπορεί να ισχύει αφού... δεν υπάρχει τέτοια λέξη στα λατινικά.
Η παραπάνω παρανόηση οφείλεται στην εκδοχή που θέλει τα "κούλουμα" να αποτελούν αναγραμματισμό του λατινικού "CUMULUS" που σημαίνει "σωρός, αφθονία", αλλά και "τελείωμα". Το πιθανότερο λοιπόν, είναι το cumulus να έγινε "κούμουλα" και στη συνέχεια "κούλουμα", με την ένοια ότι την ημέρα καταναλώνουν όλοι αφθονία νηστίσιμων τροφών και παράλληλα σηματοδοτεί το τελείωμα της Αποκριάς.
Τα τελευταία χρόνια αναφέρεται επίσης ότι η λέξη "κούλουμα", προέρχεται από την αλβανική λέξη KULM ή KOLUM που -υποτίθεται- σημαίνουν "καθαρός" και συνδιάζονται με την Καθαρά Δευτέρα. Στην αλβανική γλώσσα όμως από τις παραπάνω λέξεις υπάρχει μόνο το kulm και σημαίνει "κορυφή", οπότε δεν γνωρίζουμε πού στηρίζεται αυτή η θεωρία και πόσο βάσιμη μπορεί να είναι.
Σύμφωνα με την δεύτερη πιθανή εκδοχή τώρα, η λέξη "κούλουμα", προέκυψε από την λατινική λέξη "COLUMNA", που σημαίνει "κολώνα". Αν και δεν υπάρχουν στοιχεία για αρχαία προέλευση της γιορτής, η παράδοση λέει ότι οι Αθηναίοι πριν από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, γιόρταζαν την Καθαρά Δευτέρα στις πλαγιές του λόφου του Φιλοπάππου όπου έτρωγαν και έπιναν καθισμένοι στους βράχους, μέχρι τη δύση του ηλίου. Αμέσως μετά, οι Ρουμελιώτες γαλατάδες που ζούσαν στην Αθήνα έστηναν χορό -κυρίως τσάμικο- στους στύλους του Ολυμπίου Διός, στις "κουλώνες", όπως έλεγαν με την ιδιαίτερη ντοπιολαλιά τους.
Τα κούλουμα, είναι γνωστά και με ορισμένες παραλλαγές της λέξης όπως κουμουλάθες, κούλουμπα, κούμουλες.
Τρίτη 1 Μαρτίου 2011
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Ο «Μάρτης» ή «Μαρτιά» είναι ένα παμπάλαιο έθιμο, με βαλκανική διασπορά. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων έδεναν μια κλωστή, την «Κρόκη», στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.
Από τη 1η ως τις 31 του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι.
Σε μερικές περιοχές ο Μάρτης φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του. Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους.
Το έθιμο του Μάρτη γιορτάζεται ίδιο και απαράλλαχτο στα Σκόπια με την ονομασία «Μάρτινκα» και στην Αλβανία ως «Βερόρε». Οι κάτοικοι των δυο γειτονικών μας χωρών φορούν βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή για να μην τους «πιάσει» ο ήλιος, τα οποία και βγάζουν στα τέλη του μήνα ή όταν δουν το πρώτο χελιδόνι. Άλλοι πάλι, δένουν τον «Μάρτη» σε κάποιο καρποφόρο δέντρο, ώστε να του χαρίσουν ανθοφορία, ενώ μερικοί τον τοποθετούν κάτω από μια πέτρα κι αν την επόμενη ημέρα βρουν δίπλα της ένα σκουλήκι, σημαίνει ότι η υπόλοιπη χρονιά θα είναι πολύ καλή.
Τηρώντας παραδόσεις και έθιμα αιώνων, οι Βούλγαροι, την πρώτη ημέρα του Μάρτη, φορούν στο πέτο τους στολίδια φτιαγμένα από άσπρες και κόκκινες κλωστές που αποκαλούνται «Μαρτενίτσα». Σε ορισμένες περιοχές της Βουλγαρίας, οι κάτοικοι τοποθετούν έξω από τα σπίτια τους ένα κομμάτι κόκκινου υφάσματος για να μην τους «κάψει η γιαγιά Μάρτα» (Μπάμπα Μάρτα, στα βουλγαρικά), που είναι η θηλυκή προσωποποίηση του μήνα Μάρτη. Η «Μαρτενίτσα» λειτουργεί στη συνείδηση του βουλγαρικού λαού ως φυλαχτό, το οποίο μάλιστα είθισται να προσφέρεται ως δώρο μεταξύ των μελών της οικογένειας, συνοδευόμενο από ευχές για υγεία και ευημερία.
Το ασπροκόκκινο στολίδι της 1ης του Μάρτη φέρει στα ρουμανικά την ονομασία «Μαρτιζόρ». Η κόκκινη κλωστή συμβολίζει την αγάπη για το ωραίο και η άσπρη την αγνότητα του φυτού χιονόφιλος, που ανθίζει τον Μάρτιο και είναι στενά συνδεδεμένο με αρκετά έθιμα και παραδόσεις της Ρουμανίας. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Θεός - Ήλιος μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη Γη για να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Τον απήγαγε, όμως, ένας δράκος, με αποτέλεσμα να χαθεί και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι.
Μια ημέρα ένας νεαρός, μαζί με τους συντρόφους του σκότωσε τον δράκο και απελευθέρωσε τον Ήλιο, φέροντας την άνοιξη. Ο νεαρός έχασε τη ζωή του και το αίμα του -λέει ο μύθος- έβαψε κόκκινο το χιόνι. Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη όλοι οι νεαροί να πλέκουν το «Μαρτισόρ», με κόκκινη κλωστή που συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αγάπη προς τη θυσία και άσπρη που συμβολίζει την αγνότητα.
Μαρτής γδάρτης και κακος παλουκοκάφτης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)