Το να συμφιλιωθούμε με τις αρνητικές εμπειρίες μας, είναι κάτι που μας κρατάει στη ροή. Για παράδειγμα, αν εγώ περνάω δύσκολα αυτό τον μήνα, λόγο της οικονομικής δυσχέρειας ή την διάλυση μιας σχέσης, ας συμφιλιωθώ πρώτα με το γεγονός πως περνάω δύσκολα. Ας το αγκαλιάσω αυτό το γεγονός και να δεχτώ επιτέλους πως αυτή την περίοδο δεν περνάω καλά βρε αδερφέ και να σταματήσω να προσπαθώ να με κάνω να περάσω καλά. Το να δεχτώ να βιώσω ανεμπόδιστα την δυσκολία μου, με τοποθετεί στη ροή. Με κάνει παρατηρητή του εαυτού μου και της ανθρώπινης εμπειρίας μου. Με κάνει να δέχομαι τα πάντα, είτε καλά είτε κακά, με την ίδια ενέργεια. Το να δέχομαι τη δυσκολία ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας μου, με τοποθετεί στη ροή.
Και τί συμβαίνει όταν δέχομαι και παραδίνομαι σε αυτό; Όταν παραδεχτώ δηλαδή στην προσωπικότητά μου πως... "Ναι ρε κοπελιά, περνάω δύσκολα αυτή την περίοδο!" Η παραδοχή ανακουφίζει, χαλαρώνει τις άμυνες και κατεβάζει τα όπλα. Το να είσαι δυνατός σημαίνει πως έχεις εκείνη τη σοφία του να παραδέχεσαι κάποιες φορές πως, μέχρι εκεί φτάνει ο ίσκιος σου. Σημαίνει πως έχεις κάνει τα πάντα όσον αφορά το δικό σου πεδίο δράσης και αφήνεις χώρο για επέμβαση από το Πνεύμα. Το να παραδέχεσαι πως βιώνεις μια δυσκολία λοιπόν, αφήνει χώρο για το Πνεύμα, αφήνει χώρο για περισσότερο φως της Εστίας να κατέβει.
Ώρες ώρες ασχολούμαστε τόσο πολύ προσπαθώντας να τα ξεπεράσουμε όλα, που στην ουσία ξεπερνάμε τον ίδιο το σκοπό για τον οποίο ενσαρκωθήκαμε. Ξεπερνάμε την ιδιότητά μας ως δημιουργοί προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τα πάντα με όπλα της ύλης. Λέμε πολλές φορές... "Αν κάνω αυτό και εκείνο, τότε ίσως έχω πιθανότητες να το ξεπεράσω". Και παλεύουμε με τον εαυτό μας. Ενώ αν ησυχάσουμε και αφήσουμε χώρο για δράση στο Πνεύμα, έχουμε πολύ περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσουμε τα πάντα. Όταν είμαστε τόσο απασχολημένοι με την ανθρώπινη ζωή, δεν ακούμε τα παιδιά εκεί πάνω που μας φωνάζουν πού είναι εκείνη η έξοδος από την εθνική που θα μας οδηγήσει σε εκείνο το χωριουδάκι που βλέπουμε στο χάρτη, με αποτέλεσμα να κάνουμε βόλτες συνεχώς από το ίδιο σημείο και να στρίβουμε τελικά αλλού.
Αφήστε λοιπόν χώρο στη ζωή σας όταν βλέπετε πως δεν το παλεύετε άλλο. Ηρεμήστε, τραβήξτε γραμμή, πείτε πως μέχρι εδώ μπόρεσα να το φτάσω και ασχοληθείτε με οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που σας απασχολεί. Με αυτό τον τρόπο αφήνετε δράση στο Πνεύμα να επέμβει. Το να παραδεχόμαστε, είναι ο δρόμος της ταπεινοφροσύνης. Δεν είμαστε εδώ για να το παίξουμε σπουδαίοι απέναντι σε άλλους θεούς ή επειδή έχουμε εν-θυμηθεί να σημαίνει πως δεν έχουμε και προβλήματα. Ας μη νομίζουμε πως δεν επιτρέπεται να έχουμε θέματα επειδή είμαστε θεοί που παίζουν ένα ρόλο. Όσο παίζουμε τον ρόλο του ανθρώπου, ο ρόλος αυτός έχει θέματα να λύσει. Έξω από τον ρόλο του ανθρώπου, δεν έχουμε θέματα να λύσουμε. Είναι τόσο απλό.
Δεν είμαστε εδώ για να θαμπώσουμε τους άλλους παρουσιάζοντας μιαν ατσαλάκωτη μορφή αλλά να δείξουμε με υπερηφάνεια τις ουλές που έχουμε γιατρέψει και εκείνες που ακόμα βρίσκονται με επιδέσμους...
